Mostrando entradas con la etiqueta Música. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Música. Mostrar todas las entradas

viernes, 2 de septiembre de 2011

Miles Davis Tribut Big Band

No soy una mujer muy educada en el Jazz pero poco a poco intento ir dejando que entre en mi vida. El jueves pasado casi por sorpresa y sin haber planeado nada acabé viendo un concierto de jazz de lo más recomendable.
Con el escenario de lujo del Apolo de Barcelona, la Sant Andreu Jazz Band dirigida por Joan Chamorro y varios artistas invitados de la talla de Llibert Fortuny o Carles Benavent me dejaron con la boca abierta. Aunque no voy a poder dar muchos más datos que el propio link de la entrada y los comentarios del artículo de El Pais, simplemente acentuar que Andrea Motis y su voz me dejaron anonadada, que ella tiene un gran disco con Joan que aconsejo encarecidamente. Aquí podéis escuchar más de ellos.
A demás, y aunque no es nada nuevo, no conocía y quedé boquiabierta de lo que Matthew Simon hace con una trompeta.
Ah! la revista Jaç regalará en su edición de octubre el disco que se gravó en este concierto en el Apolo.
Disfrutad.

miércoles, 11 de marzo de 2009

Indie fresquito

It Hugs Back
He descubierto un grupillo y me enganchado a su pop dulce y suave.
Su primer disco: Inside Your Guitar.
Un voz susurrante llena de fuerza y melancolía, guitarras que mueven los músculos con un ligero balanceo y un órgano que planea dibujando una sonrisa a lo largo y ancho de las canciones, todo esto hace que sus canciones sean redondas.
Recordando a The Postal Service...
Algunas canciones:
- Carefully
- Early evening

- Paper Weights
- más canciones aquí



Pet Shop Boys
Los inagotables PSB ponen de manifiesto su eterna modernidad en el nuevo disco que se presenta el 23 de marzo, Yes. Melodías de hace 20 años que podrían ser hits de discotecas de hoy y nuevas canciones, como Love etc. que, aunque mantienen su estilo inconfundible, demuestran su constante evolución y experimentación. Vaya, que sus nuevas melodías suenan como nunca y enganchan como siempre. Así que los seguidores de los PetShop podemos seguir contentos de tenerlos incombustibles a los 60 añazos, y como ellos mismos dicen en la canción "You need more, You need more, You need more, You need more,..."



The Shaky Hands
Segundo disco de esta banda americana que suena contundente, como los primeros Arctic Monkeys, en canciones como 'We are young', estilo Readiohead como en 'Air better come' y recordando a The Strokes en la que considero de las mejores del disco, 'A new parade'.
Esta mezcla, su falta de definición y esos cambios de ritmo que llevan desde la inquietud hasta las ganas de bailar, es lo que hace más atractivo este disco.
Podéis escuchar alguna canción en su myspace.




IndiePendent 2009
Se avecina, se avecina... para los que tengan un grupo y cumplan los requisitos del concurso (hasta el 20 de marzo!), o para los que se interesen por el indie más underground de cataluña, la segunda edición del concurso IndiePendent, en la Sala Monasterio cuatro semifinales, una cada fin de semana a partir del 2 de Mayo, i en el Apolo[2] la gran finalísima, el 6 de junio.
El año pasado estuvo realmente interesante con grupos como:
- La quiero viva
- Le Grant
- Happy Band of Japan
que fueron los finalistas. (Final del año pasado)
a ver que nos depara este año!!

sábado, 2 de agosto de 2008

Conciertos a la vista... (oct '08)

Debido a mi aún presente convalecencia y a que va a durar al menos un par de meses, mis miras llegan hasta octubre para poder ver música hasta no poder más (por suerte escucharla sigo pudiéndolo hacer :P:D).
Ahí van algunas propuestas:

  • Amaral
Cuándo: viernes 3 de Octubre, 21:30h.
Dónde: Palau Sant Jordi de Barcelona.
Qué: presentación de su quinto álbum de estudio ''Gato Negro Dragón Rojo".
Quién: Eva Amaral y Juan Aguirre.
Cuánto: 32/38 eurillos.

(A demás, hoy en TV2 a las 23h se retransmite 60minutos del concierto que Amaral dio ayer en Sos del Rey Católico)

  • La Leyenda de los Planetas: tributo a los planetas
Cuándo: miércoles 15 de Octubre, 21:00h.
Dónde: L'Auditori de Barcelona (Sala 1 Pau Casals, Cicle: l'Auditori Moderna).
Qué: concierto tributo a los 15 años de historia de los planetas, desde la edición de su primer EP.
Quién: Enrique Morente, Nacho Vegas, Lagartija Nick, Fernando Alfaro y los Alienistas, Beef, Manos de topo, Tachenko, Clovis y Pumuky.
Cuánto: 23 eurillos.


  • Iván Ferreiro
Cuándo: viernes 24 de Octubre, 21:30h
Dónde: Sala Razzmatazz de Barcelona (Sala 1).
Qué: presentación de su tercer disco 'Mentiroso mentiroso': "Quería contar cosas que tuviesen que ver con la verdad y, pensándolo, me di cuenta de que cualquier cosa que dijese acabaría convirtiéndose en una mentira".
Quién: Iván Ferreiro.
Cuánto: 20 eurillos.

sábado, 5 de julio de 2008

Indie-Pendent (finalísima)


Pues ya ha acabado el concurso, y con muxa tristeza me he perdido la gran final.
Al final han ganado Le Grant. Me alegro, aunque La Quiero Viva también son muy buenos, sin desmerecer a Happy Band of Japan!!!
Os cuelgo por aquí unos videos de Le Grant, cuando tocaron en el Monasterio.






Los chicos participaron también en el proyecto Demo de este año, y por lo que he leído en la web se unieron hace relativamente poco tiempo, 2006, así que, si ahora tocan así, me gustaría verlos de aquí en adelante haciendo más conciertos en barcelona, porque son un grupo muy interesante.

domingo, 29 de junio de 2008

Rememorando la adolescencia

Hace unos días Jordi me hizo descubrir un gran video, xDDD no tiene desperdicio esta pedazo de imitación de los Back Street Boys!!!



Ese viento que hace volar las camisas desabrochadas...
esos movimiento sensuales con besos lanzados al aire...
los vestiditos todos iguales, y los pasos todos al unísono...
qué bonita chica enseñando... sin nada que tapar, vaya.
Muuuuuuuuy grande :D:D

sábado, 28 de junio de 2008

Indie-Pendent (cuarta entrega)


Visto que yo no podré ir, pese a que se ha retrasado más de lo debido, os dejo aquí la info que tengo sobre la cuarta y última clasificatoria para la final del concurso Indie Pendent.
Finalmente, se celebrará el martes próximo, 1 de Julio (variando su cita de los sábados), en la sala Monasterio (como siempre), a las 21.00h. Y los grupos que luchan por la última plaza libre en la final, son:

White Trousers 4 the summer
Thomas Aussenac
Malacara
Happy Band of Japan


Y la final, este próximo jueves, 3 de Julio, la gran final en la Sala Apolo 2. La apertura de puertas es a las 20.00h, y la entrada vale 5€ (vale para la fiesta de después). Sólo recordar que los grupos que ya han llegado son:

The City's Last Noise
Le Grant
La quiero viva

Animaos, que yo no puedo ir y hay que escribir la crónica!!!! :D

Tango

Desde mi incultura en el tango, me atrevo a hacer un repaso de algunos que me ponen la piel de gallina... será el mono de baile,ahora que no puedo :P (y que acabo de ver un video de tango...)

- Malena

Tal vez allá en la infancia su voz de alondra
tomó ese tono oscuro de callejón,
o acaso aquel romance que sólo nombra
cuando se pone triste con el alcohol. ( ... )
( esta chica mueve las piernas que es una delicia )

- Volver (como Gardel no ha habido más)

Y aunque el olvido que todo destruye,
haya matado mi vieja ilusión,
guarda escondida una esperanza humilde,
que es toda la fortuna de mi corazón. ( ... )
( pero Estrellita Morente también es para encoger un poquito el alma )

- Ojos negros (no la he encontrado con letra)
Ojos que encantan a mi alma
y que dan dulce calma
a mi fiel corazón. ( ... )

- Palomita blanca
Si la ves a la que adoro,
sin decir que lloro, dale alguna idea
de lo muy amargo que es vivir sin ella,
que es perder su amante calor... ( ... )

- Embrujamiento

Que magia hay en tu boca,
roja como una maldición,
que me embruja y me quema,
aun sabiendo que no es mío,
tu corazón...
por qué te quiero odiar ?
si solo se vivir,
queriendote cada vez más... ( ... )
( este tampoco está nada mal )

mmm... vienen ganas de abrazar :)

domingo, 8 de junio de 2008

Indie-Pendent (tercera entrega)


Con el concurso en su ecuador, esta tercera entrega de Indie-Pendent deja un proyecto de futuro muuuuuy bueno...

Frecuencia Spectru: cuando menos, estravagantes. xDD, un vestuario más que trabajado, con mayas de levantador de pesas de los dibujos de los años 50 y máscaras de tigre incluidas. Sonaban heavy, sonaban funky,sonaban rock... sonaban muy diferentes en cada canción, pero demasiado iguales dentro de cada una. Un inicio de fiesta impactante.

Kemakeur: cuando menos estravagante; dulces, muy traquilos (grupo sin batería que hacía las veces con una caja de ritmos que se quedaba un poco corta en comparación con el resto del nivel de los componentes). La cantante tiene una voz muy bonita, expresiva y el conjunto sonaba muy bien, un poco björk, muy ambient.

La Quiero Viva: uno de los mejores grupos, más auténticos, que he escuchado en el último año. Espectaculares de inicio a fin; una cantante con la voz un poco rota, muchísimo ritmo y desprendiendo morbo por cada poro de su piel. Hicieron el silencio en la sala, pra luego hacer la locura. Fueron los ganadores de la noche (ya lo eran antes de que se hicieran las votaciones).

Espero ver en concierto a La Quiero Viva de auqí poco, porque este grupo parace que tiene mucho que dar :D


Y el fin de semana que viene la última entrega antes de la gran final!!!

lunes, 2 de junio de 2008

Indie Pendent (segunda entrega)

(Ver primera entrega)
(Ver tercera entrega)

31 de mayo
Bueeeeen nivel, sisi. Este fin de semana me han sorprendido muy gratamente los grupos del festival.
Le Grant: grupo con claras influencias de Depeche Mode y, según el propio bajista, de The Cure. Agudas notas de teclado sobre una base con mucha energía y una voz quebrada, como dulce, fría, sexy. Unos 80's del siglo XXI. De esa música para ponerse justo antes de salir a la calle y
comerse el mundo; de la que te hace ir caminando con los cascos a unos palmos del suelo.
Mood: los más rockeros de la noche; un batería super acelerado y unos ritmos de guitarra y bajo que recordaban a veces a Artik Monkeys, incluso Smushing Pumpkins. Sonando como unos verdaderos profesionales, parecían llamados a ser los reyes de la
noche...
The Corderoys: con la voz rota y ese acento argentino tan peculiar, habrí
an llenado de buen rollo el ambiente de no haber sido porque ya estaba lleno de él. Suenan divertidos, con canciones trabajadas, cada cambio de voz, cada acorde; una banda más que rodada que nos hizo bailar hasta la última nota. El grupo sorprendió hasta con una versión de un clasiquísimo de Stereophonics, Dakota (clara tendencia de su música). Para mi, los mejores de la noche, aunque costó muuuucho decidir.

Parece mentira que gente que toca como lo hicieron ayer estos grupos no puedan vivir de la música :(


No sé cuáles fueron los ganadores de la semana pasada, pero esta semana se llevaron el pase a la final Le Grant.

sábado, 31 de mayo de 2008

con una chica como tú

Porque hay canciones que están hechas para ciertos momentos

WITH A GIRL LIKE YOU
The Troggs


I want to spend my life with a girl like you,
And do all the things that you want me to,
'Till that time has come that we might live as one
Can I dance with you.

I can tell by the way you dress that you're so refined,

And by the way you talk that you're just my kind,

Girl why should it be that you don't notice me
Can I dance with you.

Baby baby, is there no chance
I can take you for the last dance
All night long, yeah, I've been waiting
Now there'll be no hesitating

So before this dance has reached the end,
To you across the floor my love I'll send,
I just hope and pray that I'll find a way to say
Can I dance with you,

ba ba ba ba ba ba ba ba ba

domingo, 25 de mayo de 2008

Indie Pendent


BCNWeek y scannerFM organizan el concurso de indie-rock
Indie Pendent, en la Sala Monasterio (
Passeig Isabell II, nº 4 BCN).
Desde el sábado 24 (ayer) y durante 4 fines de semana tocarán de 3 en 3 las bandas seleccionadas para esta fase final.


24 de mayo
IceBend
: unos músicos correctos y con un estilo propio, pero no único; demasiado parecidos a Linkin Park en más de una ocasión. Una buena guitarra y una voz que no siempre acompañaba fue el sabor de boca que medejaron.
The Bankers: una fiesta de los 70, vesidos con mucho vuelo, tupés, pajaritas y bailes frenéticos; una gran sonrisa y muchas ganas de bailar. Para mi, los más auténticos de la noche (tanto como el "Thanx's" escrito con esparadrapo en la parte de atras de la guitarra de uno de los componentes).
The City's Last Noise
: vuelve Metálica; muy buenos músicos, un gran batería, una chica guitarra, que siempre llama la atención, un piano al más puro estilo heavy, un buen cantante haciendo arreglos de sonido y el bajista, muy en su sitio. Quizás si el concurso fuera de otro estilo de música les habría votado, pero el indie-rock no se ajustaba demasiado. Aclamados desde buen principio, pareció que fueran llamados a ser los reyes de la noche antes de empezar.

Así fue, los ganadores de la noche, the City's Last Noise.

31 de mayo
Le Grant
Mood
The Corderoys


7 de junio
Frecuencia Spectru
Kemakeur
La Quiero Viva


14 de junio (sábado)
White Trousers 4 the summer
Thomas Aussenac
Malacara
Happy Band of Japan

Está curioso. Animaos, todavía quedan tres fines de semana!

martes, 20 de mayo de 2008

Deluxe a Bikini

Una mica tard, però encara hi esteu a temps:

aquesta nit concert de Deluxe a la Sala Bikini (Barcelona).

Alguna cançoneta...

- A un metro de distancia

Por algo que nunca llega,
por alguien que no se encuentra.
Tan sólo es un sueño
que sueña con ser mejor.
Lo tienes justo delante,
a un metro de distancia,
y nunca podrás colgarlo en tu salón.

- B.D.G.B. (Canción Antídoto)
Olvídame,
si son tan bonitos vuestros besos,
y olvidaré
tu mejor verano, mi peor invierno.

Yo solía besarte en los estadios
y solía tener mucho cuidado.
Sólo queda el eco de los aplausos.

(esta segunda estrofa es nuestra)

- El amor valiente
Ahora entiendo que cada espina
que cada pequeño arañazo
cada cuchillo por la espalda
fue tan sólo un pequeño trámite
tan sólo una excusa idiota .
Hace tiempo que yo ya no sonreía tanto

- Ver en la oscuridad
Morir es aprender a esperar
y vivir, vivir es aprender a ver en la oscuridad.

- Vivir sin recordar
Demasiado joven para estar cansado,
demasiado viejo para echarme atrás
...
No se puede vivir del recuerdo,
ni vivir sin recordar.

- Los jóvenes mueren antes de tiempo
Qué voy a esperar
de una ciudad
donde el invierno es como un convento y
los jóvenes mueren antes de tiempo.

- Tendremos que esperar
Tendremos que esperar
y curarnos las heridas,
que no quiero tropezar,
ay, no quiero tropezar.

Tendremos que esperar
las palabras más bonitas,
que no quiero tropezar,
ay, no quiero tropezar.

- Historia universal (El amor no es lo que piensas)
Cuando nos reencontramos
querías volver a empezar.
Te confundiste con la soledad,
te confundiste con la soledad.

El Bikini és aquí.
Ànims!!!

lunes, 28 de abril de 2008

Finals d'abril

Aquest cap de setmana hi ha hagut moltes emocions...

Pel divendres vaig avisar, i el concert no va decebre. Lori Meyers evoluciona a cada segon i està força bé veure que ho fa cap a millor. El seu pop sona al mateix estil de sempre però les cançons exprimeixen sentiments des de nous angles. Van sonar magnífics presentant el seu nou disc i rememorant les de sempre (a falta de Hostal Pimodan, que ja la deuen tenir bastant cremadeta).
Aquest nou disc està ple de frases èpiques; és senzillament deliciós...
- "no me preguntes hacia dónde vamos, es el secreto que mejor tengo guardado" (03-El secreto mejor guardado.mp3)
- "eres tú quien me hace ver la vida blanca y plateada, pero el tiempo nos separará" (08-Luciérnagas y mariposas.mp3)
- "ven a por mí, no me ves junto a la pared, hay tras de mí un reloj que ya se ha parado" (02-La busqueda del rol.mp3)
- "mi amor es inmigrante de tu corazón, a veces palpitante y otras con temor... y otras con terror... tendría que reconocer que no llevo razón" (12-Luces de Neón.mp3)
[més poesia a: http://www.musicoscopio.com/lori-meyers/letras/]

El dissabte més música, Maceo Parker al Black Music Festival de Girona.
Una banda espectacular, dos hores i mitja de funk en vena i un sabor de boca inmillorable. Des del bateria, fins a Maceo passant pel trombó, la guitarra i la resta de l'orquestra, un festival; de fet, tal i com va començar i va acabar el concert, una "funky fiesta", així va ser.
El que va ser saxo d'en James Brown durant 25 anys encara té molta corda i va tenir ballant a centenars de persones de totes les edats al recinte "La Mirona", a Salt (Girona).
Bon rotllo i molt bona música i companyia. Una nit sota estrelles sense contaminar que revitalitza cos i ment. És el que té el funky, que deixa somriures com el d'en Maceo a la foto :D

I per acabar el cap de setmana, però no per això menys... un petit salt en paracaigudes, des d'uns 4.000metres!!!! Diumenge vaig pujar amb els amics a Empúriabrava a deixar-nos anar en caiguda lliure durant 50 segons; descàrrega d'adrenalina per un tubo!!!! La sensació va ser brutal; no s'en diu volar, però deu estar a prop.
El fet és que ja era la segona vegada que ho intentàvem, perquè la primera vegada les condicions meteorològiques no ens ho van permetre; quan vam arribar també feia molt de vent, però cap a les 18h ens vam començar a preparar pel salt.
Un paracaigudista et prepara el material i t'explica més o menys com aniran les coses per allà dalt. Després d'esperar una estoneta i tenir temps de pensar unes quantes vegades "perquè??" o "això molarà moooolt, però que sigui ja!!!", cap a l'avió, i ja no hi ha volta enrere.
Mentre estàvem pujant és increíble com, tot i que estiguéssim allà dalt com sardines en llauna dins de l'avió, només veia al paracaigudista que saltava amb mi i com l'avió anava allunyant-se del terre. El temps passa volant allà dalt (com m'agraden els paradigmes del llenguatge...) i de seguida ens vam començar a preparar. Em vaig sentar a sobre del nano per enganxar-me a ell com una motxilla i de cop vaig veure a l'Ignasi que desapareixia del meu camp de visió. C'est parti!
Un, dos, tres... i poco cosa més, el paracaigudista es va enganxar a l'avió i jo em vaig suspendre tinguda per ell. Tres segons que van ser mil. xDDD, va ser el més acollonant; encara no estava volant, però estava sostinguda per un arnés a l'esquena a 4000metres d'altura, i no aconseguia a veure ni el que tenia a un metre (tot i que pensant-ho ara, amb la sang freda, suposo que no devia haver-hi res a la vista!!!). Aquests tres segons sense respirar i AHHHHHHHH!!!! ja estava volant després d'un tirabuixó a l'aire i ves a saber què més. I el fotògraf ja estava allà per dir-me "somriu"!!! Aguita. És increible mirar al terre i als voltants i no voler està enlloc més. Llibertat. Si existeix el paradís, la sensació ha de ser semblant.
Després vam obrir el paracaigudes (això ja estava dins dels plans...) i vam planejar per veure una mica més amb detall el que hi havia per allà, perquè fins llavors... més que el paissatge és disfruta de l'absència d'ell. Aterratge i un altre cop de peus a terre (un altre paradigma...). Una sensació per repetir; d'això també es diu droga.
[+ info: skydive]



A més...
he descobert una cançoneta que no coneixia... tinc pendent "La Habitación de Fermat", pero no sabia d'aquest regalet de Los Planetas (alguna coseta +); ja sé que arribo una mica tard.... Et pots imaginar que sempre m'enrecordo de tu... suposo que et deu passar igual amb els Pet Shop Boys... "porque quiero quedarme contigo siempre, puedes pedirme lo que tú quieres, que te mereces una corona de estrellas".

jueves, 24 de abril de 2008

Diario de a bordo

Tot i que últimament les pràctiques a la uni i la feina han ocupat gaire bé tot el meu emps, aquest abril hi ha hagut lloc per un petit concert que es va fer gran en el moment que va começar. Les festes de primavera de l'hospitalet van portar per aquí tres grups que feia força que no veia. El dissabte passat van estar per Hospi: Dorian, Love of Lesbian i La Habitación Roja.
De Dorian només vaig escoltar la última cançó, així que no puc dir res. Ja hi ha algun post per aquí amb una cançoneta de les que posen els pèls de punta... tot i que en directe sonava bastant tecno (la última, clar).
Love of Lesbian van estar al nivell de bogeria habitual (amb disfressa de conill inclosa), i tocant grans conçons com 'Marlen, la vecina del ártico' o 'Maniobras de escapismo'. Aquest grup em va enamorar amb la primera cançó que vaig escolta d'ells, Houston tenemos un poema. Tot i que ja havíen fet més discos abans, començar a escoltar-los amb "Maniobras de escapismo" és un encert.
La Habitación Roja, contundents, com sempre, van trencar l'ambient amb les seves guitarres i van deixar joies com "El eje del mal" o "Escanvinavia". Més del mateix, sí, però molt bo.

Demà una altra oportunitat per als barcelonins i els qui es vulguin apropar a l'Apolo. Lori Meyers ve a presentar el seu nou disc, "Cronolánea". Havent sentit alguna de les noves cançons, això promet bastant, aquí una mostra, cada dia té més força. Encara esteu a temps!

Bé, bona nit i bona música.

domingo, 17 de febrero de 2008

Per acabar Febrer

Divendres, 22-02: FESTIVAL IN-SOMNI 2008 en Apolo
DORIAN: des del 2004, que vaig escoltar "10.000 metrópolis", que vui escoltar-los en directe. Sempre intimistes, dolços... Les seves cançons són de les que em fan encongir les esquenes, com si un trocet d'ànima hagués d'escapar amb les notes. D'aquelles per tancar els ulls i fer una abraçada infinita.
LA HABITACIÓN ROJA: si Los Planetas no haguéssin existit... però la vida és així; els vaig escoltar amb la gira de "Nuevos Tiempos" al Salamandra fa un parell d'anys. Va ser un concert amb molta força; la sala no era ni massa gran ni massa petita i van conectar molt amb el públic. Suposo que Apolo no serà menys.
Perquè hi ha cançons que estan escrites per un moment de les nostres vides, réquiem pel desamor.
CATPEOPLE: no els coneixia, però després de youtubear i googlear una mica... xDD tenen molt bona pinta. Si ho feu, trobareu coses com aquestes: Behind o Radio.

Divendres, 22-02: JAVIER KRAHE al Teatre Joventut
Dins dels Festival Barna-Sants 2008, Javier Krahe presenta "Querencias y extravíos", el seu nou disc amb el que ha tret també el llibre "Charlas con un vago burlón".


Divendres/Dissabte/Diumenge, 28/29-02, 1/03: LET'S FESTIVAL, entre el Depósito Legal i el Salamandra, amb grups com DELOREAN, SPUNKFOOL o DENEUVE
(me encanta esta canción de Deneuve
"
Decía que podía volar con cerrar los ojos
recitando a Morrissey: "These things take time".
Y aunque no lo llegó a decir yo estaba seguro
de que quería morir.
",
que nombra al grande...
"But these things take time
and I know that I'm
the mos inept that ever stepped
")

Ale, bon profit a les vostres ments!
μουσική

lunes, 11 de febrero de 2008

Cultureta de cap de setmana

Aquest cap de setmana, a les cotxeres de sants, van fer una espècie de fireta del disc; per no desaprofitar l'ocasió, em vaig emportar unes quantes edicions especials d'aquelles que no acostumen a estar a l'FNAC. Us deixo un petit llegat:
- Dog man star, de Suede, en versió japonesa (freakada, perquè no té res més que el títol en japonés a sota del títol en anglès a la portada). L'article del link està força bé. L'últim concert que Suede va fer a Barcelona (Razzmatazz, Wintercase 2003), i si no canvia massa el tema, l'últim que farà :(, va començar amb el primer tema del disc, Introducing the Band, la millor manera i un record espectacular del concert.
- Lullaby, de The Cure, un single del 1989 amb Fiction Records en format mini-cd, amb els singles: Lullaby (Remix), Babble, Out of Mind i Llullaby (Extended remix).
- Treatment of selected band, de The Cure i Daft Pank: un doble cd, cadascun amb cançons de una banda (els japos fan coses molt rares...)
-La Mandrágora, de Javier Krahe, Joaquin Sabina i Alberto Pérez. Ja té els seus anyets, el disc. Per cert, estarà Javier Krahe al Teatre Joventut de Barcelona el 22 de febrer.
"Es un asunto muy delicado, el de la pena capital,
porque además del condenado juega el gusto de cada cual
empalamiento, lapidamiento, inyección, crucifixión,
desuello, descuartizamiento, todas son dignas de admiración."
La Hoguera
(Aquesta és del disc "Cinturón negro de karaoke", uns quants anys més tard... xDD, "No todo va a ser follar")
- Pet Shop Boys:
- Fundamental, en versió japonesa (que aporta els títols en japonès i poca cosa més).
- Parts I i II de Paninaro '95 del que podem extreure...
"Passion, Love, Sex, Money,... Violence, Religion, Injustice and Death"
Saber que Paninaro és una cançò sense original, directament un remix.
- It's a sin, maxi single de 45rpm (perquè el vinil mai morirà!!!!)
(Els PSB són els grans desconeguts. És una llàstima que molta gent els reconigui només amb Go West, però tenen una discografia tan àmplia que, després d'haver escoltat un 70% d'ella l'únic que puc dir és que fan pop electrònic, a partir d'aquí hi caben coses com:
. Suburbia, Please (1986)
· Paninaro, Disco (1986)
· Rent, Actually (1987)
· Always on my mind/in my house, Introspective (1988): amb gran respecte a Elvis, sempre barrejant la cançó, i una de les grans mescles que han fet, Always on my mind/I will survive
(deixeu passar la pub que comença el concert).
· Being Boring, Behaviour (1990)
· KDX 125, Very Relentless (1993): potser no he tingut la sort però no crec que cap DJ hagi afegit aquesta cançò en una de les seves sessions, i hagués estat un moment de glòria!
· The sound of the atom splitting, Alternative (1995)
· We all feel better in the dark, Disco2 (1994)
· To step aside, Bilingual (1996)
· I don't know what you want but I can't give it any more, Nightlive (1999): és d'aquelles cançons que sembla escrita per a un mateix. Un record especial per aquesta.
· Love is a catastrophe, Release (2002)
· Twentieth Century, Fundamental (2006)
· Read my mind (The Killers), Disco4 (2007): les col·laboracions, sempre ben escollides.

A disfrutar de la música!

lunes, 14 de enero de 2008

Dorian

"Estaría tan lejos de ti
que ya no recuerdo el momento
en que te dije por última vez
que cielo se está abriendo,
y se abre bajo tus pies,
y quiero que vengas conmigo...
a cualquier otra parte."



y la cancion entera...
Dorian - Cualquier otra parte

martes, 25 de diciembre de 2007

You are always on my mind

My friends tell me I'm crazy, they say that I'm strange
they tell me ever since I met you I've changed
I must admit it's true and I'd go outta my way to do
anything for you 'cause baby I want you to know
that I've gotten so close and I need you to show me a sign
because you and I can't afford to waste time
when it's love that's on my mind

Every second, every minute, every hour, every day
it's you that I've been thinkin of
and everyday, every week, every month, every year
with you I wanna be in love 'cause I can't get enough

Always on my mind, yes you are
I think about you all the time

I can't eat and I can't sleep I can't think 'cause all I think about is you
and how you make me feel inside from every little thing that you do
'cause you put a smile on my face every time you embrace and pull my body close to you
but if only you knew all the things that I'd do for your love I'd stay true

Always on my mind, yes you are
I think about you all the time

viernes, 21 de diciembre de 2007

Com cada nit, he despertat pensant en tu

Hi ha massa sentiments i em falten les paraules per tu. Tot ha passat com un somni, com quan arriba el sol després de la festa i te n'adones que comença a ser hora de tornar a la realitat.
T'en vas, i jo em quedo amb el teu sabor. És massa dolç.
La música ens ha unit, així que no trobo millor regal:

xq el dia perfecte seria amb tu

xq ets el meu princep
i m'agradaria ser la teva noia
xq estic boja per tu
hem fas perdre el control
xq ets el meu somni

x totes les paraules que encara no t'he dit
x allò que t'emportes de mi, les meves promeses
perque encara que la cançó digui el contrari, hi ha qui si estima, jo t'estimo

Només em faltarà la teva mirada
, perque a tu et porto a dins.
Voldria que no marxessis, o que em portessis amb tu; però ara només queda mirar al cel.
És un presentiment... seguiré aquí quan tornis, perquè agafis la meva mà i pugui començar a caminar.


jueves, 1 de marzo de 2007

Algo de música...

Cómo no, el FNAC es aquí mi segunda casa, y enamorada de la música que soy, a encontrar buena música en francés!!!! De momento, tres bastante diferentes por si queréis probar...

Emilie Simon: dulce a más no poder; canta en inglés y en francés y el disco está bastante bien para escucharlo en cualquier situación tranquila: una cenita, una sobremesa,... ;) Así empieza el disco: "Oh mon amour (...) je voudrais te dessiner dans un désert, le desert de mon coeur (...)" (aunque también tengo que decir que le está hablando a su hermana... :P)
Uno de sosiego absoluto.

Faf Larage: nada que ver, rap francés, de Marseille. Reivindicación social y esas cosas de RAP; bueno, rimas en francés. Ideal para aprender la lengua de la calle. En Francia su último disco, "Rap stories", está considerado el mejor disco de rap del año. Muy del estilo a Nach en España (tiene una colaboración con él en el disco "Poesía Difusa", "La voz de los grandes"), más respetuoso de lo habitual en el mundillo.

Mickey 3D: POP francés. Yo me compré un directo en Saint-Etienne y la verdad es que tiene más fuerza que en el LP. Hay un poco de todo, más rockeras y más melódicas, y los dos palos se defienden. Canciones: "Ma grand-mère" o "Respire", tremendamente recomendables. Como no me puedo bajar música de Internet no he podido escuchar muchas más canciones a parte de las del disco que compré, pero lo que he escuchado está muy bien hecho.